Ζωή ωραία, μα πόσο λίγη
ζωή μικρή σαν τιμωρία
για μια ασυγχώρητη αμαρτία.

Ήλιος κι αστέρια, φίλοι κι αγάπες
χαρά μεγάλη, χαρά μεγάλη
πριν τα γνωρίσεις, πριν τα χορτάσεις
μόλις τα αγγίξεις στα παίρνουν πάλι.

Θα φύγω κάποτε με απορία
γιατί ο κύκνος ακόμα ζει
και γιατί ζούνε τα θηρία
τ’ αγριοπούλια και τα πλατάνια
που γεννηθήκαμε μαζί.

Ζωή μικρή, τόσο μικρή
γιατί, γιατί;

Ζωή ωραία, μα τόσο λίγη
ζωή μικρή, σαν τιμωρία
για μια ασυγχώρητη αμαρτία.

Εγώ ο άνθρωπος, εγώ ο αφέντης
που μες στ’ αστέρια δρόμους ανοίγω
ώσπου να μάθω, ώσπου να ζήσω
τότε που ξέρω πρέπει να φύγω.