Έντεκα χρόνια ρομάντζο
και μ’ αγαπάς, σ’ αγαπώ, μ’ αγαπάς
τώρα κοιμάσαι σε ράντζο
κι ούτε σε νοιάζει να ξέρω πού πας.

Έντεκα χρόνια ματαίως
είσαι για μένα εσύ, μόνο εσύ
κι αν θες να γίνεις ο τέως
θα την πληρώσεις τη νύφη χρυσή.

Τι ανθρωπότης
και τι παράλογο
του Ησαΐα πικρός ο χορός
κι ένας ιππότης
με άσπρο άλογο
ν’ αλλάζει τόσο σαν γίνει γαμπρός.

Η εν πολλές αμαρτίες
περιπεσούσα φωνάζεις γυνή
κι όλο γυρεύεις αιτίες
και θες στο δρόμο να βγεις με χωνί.

Δίνεις συνέντευξη τύπου
και το δηλώνεις ξανά και ξανά
στα λουλουδάκια του κήπου
πως τα κουφέτα σου βγήκαν ξινά.

Τι ανθρωπότης
και τι παράλογο
του Ησαΐα πικρός ο χορός
κι ένας ιππότης
με άσπρο άλογο
ν’ αλλάζει τόσο σαν γίνει γαμπρός.

Γίναν οι βέρες φοβέρες
και τα σταφύλια παλιά, περσινά
κι όλο σηκώνεις παντιέρες
λες κι ανεβαίνεις το όρος Σινά.

Έχει ρομάντζο το μένος
έχει ρομάντζο και δάκρυ πολύ
κοίτα μη βγεις κουρεμένος
τόσο που θέλεις να πας για μαλλί.