Αφήγηση : Γιώργος Γραμματικάκης.

Αφήγηση
--------------
Η σκέψη στον ωκεανό,
το βλέμμα στον Αντάρη,
καρτέρι στα διάφανα
τα δώρα τ’ ουρανού.
Χορός των άστρων σύμμετρος
σε άτακτο πυθάρι
κι όλος ο κόσμος κέρασμα
στα χέρια ενός Θεού.
--------------------

Κρυφός των άστρων ψίθυρος,
ατέρμονη βουή,
οσμή γαλήνης φύσηξε,
μάταιη παντοχή.

Ρυτιδιασμένο μέτωπο
σκαμμένο απ’ τον καιρό,
αδράχτι ο κόσμος, βάσανο
μούλικο ριζικό.

Γλυκός των άστρων ψίθυρος,
αγέρωχος λυγμός,
της μνήμης γεννοβόλημα,
της άνοιξης ανθός.

Νότισ’ η άχνα τ’ αλικό
μαντήλι στο λαιμό,
φεγγάρι αυγουστιάτικο
σ’ ανάστερο ουρανό.

Στ’ άοκνο στέρνο ποταμός
ο ίδρωτας κυλάει,
φωτιά η ανάσα, όστρια,
τα κόκκαλα τρυπά.

Πικρός τως άστρων ψίθυρος,
παράφορη βουή,
στη ρίζα ενός ασφόδελου
φωνάζει η ανταμοιβή.