Το κορμάκι σου έμεινε σε μια κλωστή
που μετέωρη ραγίζει την καρδιά μου,
του χειμώνα `κείνου η θέρμη μια ρωγμή
που το τέλμα της τα λόγια τα φτηνά μου.

Αχ, χαρά μου δεν ελέγχεις την ζωή,
την κατάρα ενός ανόητου αποστάτη
κι η ματιά σου θαλασσιά κάποιο πρωί,
που το χάραμά του έδινε κώνιο στον Σωκράτη.

Το θεριό μου πολεμούσα πέντε μήνες πάνε πια,
να ξεφύγω δεν μπορούσα απ’ του νου μου τα δεσμά.
Στου Αχέρωντα τις όχθες `κει με πήγε η λησμονιά,
για να σβήσω μιας αγάπης τη φωτιά.

Κι αν ξεγέλασα τον χρόνο μια φορά,
η αλήθεια του ένα δίκοπο μαχαίρι,
να σε κόβει κάθε μέρα πιο βαθιά,
να ματώνει όμως το δικό μου χέρι.

Κι αν σε φέρνει η θύμισή μου ξαφνικά,
κι αν τα λόγια μου βαραίνει τώρα η σκόνη,
του Βαρδάρη σε φυσάει η δροσιά,
η απόσταση μια πόρνη που σκοτώνει.