Του βασιλικού μου το μαράζι
κι αν τον εσπαθίζουνε πολλοί
κι αν τον εσπαθίζουνε,
για μένα αναστενάζει
κι αν τον εσπαθίζουνε,
φύλλα ακόμη βγάζει.

Μοσχοβολά όλη η γειτονιά,
σαν λυγά τα φύλλα του, καλέ,
σαν λυγά τα φύλα του
δυόσμος και νεράντζι,
σαν λυγά τα φύλλα του
διαβάτες ξελογιάζει.

Με μεθά και μένανε θαρρώ,
αχ, και δεν τον πότισα εχθές,
αχ, και δεν τον πότισα
και θα μου γκρινιάζει,
αχ, και δεν τον πότισα,
λιώνω σαν με κοιτάζει.

Άϊντε και μου φεύγει μια βραδιά
πριν το γλυκοχάραμα, καλέ,
πριν το γλυκοχάαραμα,
πέφτει απ’ το περβάζι,
πέφτει και γκρεμίζεται,
τον έφαγε το νάζι.