Ήμουν κάποτε καλά και δεν το ήξερα,
ένα υπέρμετρο έτρεφα εγωισμό,
εάν ήξερα τι ακολουθούσε ύστερα,
δεδομένη δε θα σ’ είχα ούτε λεπτό.

Πήρα πίσω ό,τι ακριβώς σου έδωσα
πόνο, απόρριψη και σ’ όλα αρνητισμό,
έπαθα, έμαθα και πια καλά το εμπέδωσα,
έστρωσα άσχημα πολύ να κοιμηθώ.

Τώρα ό,τι έσπειρα, ήρθε η ώρα να θερίσω
πόσα λάθη... γιατί σ’ είχα δεδομένη,
τη ζωή μου πρέπει να προχωρήσω,
αλλά τίποτα να κάνω πια δεν μένει.

Δεν μπορώ χωρίς εσένα να ζήσω,
με σημάδεψες, πώς να σε ξεπεράσω,
μια συγγνώμη όμως δε σε φέρνει πίσω,
αχ, να σ’ είχα εκτιμήσει πριν σε χάσω.

Ξέρω τώρα μια συγγνώμη πως δε φτάνει
και πως μέσα σου έχεις θυμό για μένα,
μα αν να αισθάνεσαι καλύτερα σε κάνει,
εγώ πια είμαι χειρότερα από σένα.

Δεν περίμενα να ζούμε χωρισμένοι,
μακριά σου μου είναι αδύνατον να ζήσω,
έχεις δίκιο να νιώθεις πληγωμένη,
μα τον χρόνο δεν μπορώ να φέρω πίσω.

Να μοιράζομαι συνέχεια με πονάει,
σε μιας νύχτας αγκαλιές, σε ξένα χέρια,
άραγε αύριο η ζωή πού θα με πάει,
την αγάπη πού θα βρω μετά από σένα.