Από παιδι μου λέγαν την αγάπη
πρέπει σκληρά να την κρατάς, να δίνεις κάτι
κι εγώ τους χάρισα ό,τι είχα για κορμί μου,
να μοιραστώ μ’ άγνωστες μέρες τη ζωή μου.

Από παιδί μου λέγαν η πατρίδα
είναι ψυχή, παρηγοριά, είναι ελπίδα,
κρατάει στα χέρια της μια φλούδα πορτοκάλι
κι αν σε πειράξει πες της πως τη θέλεις πάλι.

Μα η αλήθεια μου εμένα,
μα η αλήθεια μου εμένα ήταν άλλη.

Δεν ήταν ήλιος. ήταν φως,
δεν ήταν ίσως, ήταν πώς,
μέσα μου χτύπαγε βροχή,
μέσα μου έσπαγε η σιωπή,
ήταν γιατί δεν ήταν ήλιος, ήταν φως.

Από παιδί μου λέγαν η αλήθεια
δεν ζει πολύ μα εγώ δεν ήθελα συνήθεια
κι ας είχα πει σαν όλους θα βαδίσω,
μόνο η αλήθεια δείνει λόγο για να ζήσω.

Δεν ήταν ήλιος, ήταν φως.....