Όταν δεν ήτανε κοντά κανένας για ν’ ακούσει
Μου `πε για πόσα βήματα και τρόπους για να βρω
Της το `χαν πει τα σύρματα στα δάση
Και πίστεψαν πώς τα `χει χάσει
Όταν παντρεύτηκε το φως του φεγγαριού

Πήρε ό,τι έδωσαν και έγινε ποτάμι
Που μέσα πέρασαν πολλά, χιλιάδες βολτ
Ποτέ δε ρώτησε δεν είπε «φτάνει»
Φορούσε μόνο αυτό το μπλε φουστάνι
Κι έσταζε φως στην άκρη του χεριού

Ήταν μια άλλη ζωή

Χαμογελούσε στα καρφιά και φώναζε το ναύτη
Που `χε απλώσει τη στολή ν’ ασπρίσει στα σκαλιά
Είχαν βρεθεί οι δυο τους κάπου
Τώρα κοιτούσε τη σκιά του
Πάνω στη γέφυρα, στα μισά του Ατλαντικού

Ήταν μια άλλη ζωή

Όταν πετούσε χαμηλά τη χτύπαγε ο αέρας
Τότε γελώντας δυνατά τον χτύπαγε κι αυτή
Έσκαγε πίσω της βαρύ το ηχείο
Γινόταν στάχτη το ληξιαρχείο
Όπως το άγγιζε η ανάσα του Θεού