Μάγισσα καλή μου Μάρθα στ’ όνειρό σου πρέπει να `ρθα
γιατί αλλιώς δεν εξηγείται η μορφή σου πώς κινείται
συνεχώς μες στο μυαλό μου και παιδεύει το εγώ μου.

Στ’ όνειρό σου ταξιδεύω με πυξίδα χαλασμένη
κι αν το σώμα προχωράει το μυαλό μου πίσω μένει.
Και ο ίσκιος της μορφής σου γύρω απλώνεται σαν χάδι
κι εγώ ψάχνω απελπισμένα κάποιο φως μες στο σκοτάδι.

Μάρθα βγες απ’ το μυαλό μου, διώξε με απ’ τ’ όνειρό σου,
δεν μπορώ να ζήσω μόνος, θέλω να `μαι στο πλευρό σου.

Ξέρω πια δεν μ’ αγαπάς, με τα λόγια με πονάς,
πως δεν είμαι αυτό που θέλεις κι ούτε εκείνο που ζητάς,
ξέρω πια δεν μ’ αγαπάς.