Εντάξει έχω άδικο
καιρός λοιπόν να σκάσω
κι έτσι σκασμένος κι ήσυχος
ήσυχα να γεράσω.

Ήσυχος θα `ναι ο πόνος μου
υπνάκος γεροντίσιος
στραβό ήταν το μάτι μου
κι ο κόσμος ήταν ίσιος.

Οι άνθρωποι, τα πράγματα εξαίσια φτιαγμένα
κι εμείς, για κοίτα φίλε μου, δυο σκιάχτρα σαστισμένα
μετρούν τις μέρες της βροχής, τα κρύα μονοπάτια
πληθαίνουν γύρω τα πουλιά και μας τσιμπούν τα μάτια.

Εντάξει έχω άδικο
εδώ η χαρά χορεύει
μα ο χορευτής παράξενα
τα πόδια του μπερδεύει.

Κι αυτό εκεί το ράγισμα
στο μάγουλο, στο δέρμα
να `ναι βαθύ χαμόγελο
ή τα γυμνά μου νεύρα.