Ξεκλείδωσα μια πόρτα της ζωής
και βγήκα να σπουδάσω σε μια πόλη,
ο ουρανός και ο καφές βαρύς,
υγρά πλακόστρωτα και μια πλατεία όλη.

Ένα σπαθί που σ’ αγριοκοιτά,
σε μια γωνιά να βρίσκονται οι φαντάροι,
με τα κορδόνια μου πάντα λυτά
περπάταγα την Τρίτη στο παζάρι.

Με άγριο φόντο μια οροσειρά,
κρυμμένη στους νοτιάδες, κάτω απ’ την αρμύρα,
ανατολή και δύση ίδια γειτονιά,
μέσα σε τέχνες μυστικές που μελετάν τη μοίρα.

Οι φοιτητές της δίνουνε ζωή
και τα κορίτσια τα μετρούνε πάντα εις την εβδόμη,
τα βράδια η πόλη γίνεται νησί
κι αυτοί που το `χουνε γνωρίσει το θυμούνται ακόμη.

Και έφυγαν οι μέρες
λαθραία και αυτές,
Αλκυονίδς μέρες
ανήκουνε στο χθες.

Δυο χρόνια έκανα να γράψω έναν καημό,
βάστα καρδιά μου που θα φύγεις το πρωϊ
και ας δακρύσω για ακόμα έναν χαμό
στο λίγο της ζωής μου στην Κομοτηνή.