Χθες το βράδυ που κοιμόμουν
είδα όνειρο τρελό,
μυρμηγκάκι πια δεν ήμουν
μα λιοντάρι τρομερό.

Τέρμα πια η οσφυαλγία,
πάνε πια τα αρθριτικά
και στην πλάτη κουβαλάω
χαίτη με χρυσά μαλλιά.

Τα χεράκια μου δεν είναι
τώρα τόσο δα μικρά
και στις άκρες έχω νύχια
μυτερά και κοφτερά.

Τον χαμάλη πια δεν κάνω,
γλίτωσα και απ’ τη δουλειά
και τα ζωα όλα τριγύρω
με φωνάζουν βασιλιά.

Όλη μέρα την αράζει
κάτω απ’ τη βελανιδιά
και η λέαινα φροντίζει
μοναχή, σπίτι, παιδιά.

Κι αν παλιά δεν ακουγόμουν
λες και δεν είχα λαλιά,
τώρα άγρια φωνάζω
κι όλοι παν’ στον ωριλά.

Μα ξυπνώ κι όλα αλλάζουν,
παν’ τα νύχια, τα μαλλιά,
μυρμηγκάκι είμαι ακόμα,
άντε πίσω στα παλιά.