Ακροβάτες μεθυσμένοι
στου μυαλού μου το σχοινί
Κάθε αλήθεια μοιάζει ξένη
Κάθε τρέλα ισορροπεί
σε δυο άκρες που κρατάς εσύ, εσύ
Κι είναι παγωμένη η σκηνή
Ζω μονάχα μ’ αυταπάτες
και σε κάθε θεατή
ψάχνω για το πρόσωπό σου
μα ποτέ δεν είσαι εκεί
Κι όλο περπατώ
και χαμογελώ
μα αν ρωτήσεις τον καθρέφτη
θα με βγάλει ψεύτη και δειλό

Η παράσταση αρχίζει
κάθε μέρα απ΄την αρχή
Την αυγή ντύνομαι κλόουν
μέχρι η νύχτα να με βρει
Μα κι εκείνη δεν κρατάει πολύ
Πάντα παγωμένη η σκηνή
Όσο κι αν χειροκροτούνε
δε ζεσταίνεται η ψυχή
Μένει ερμητικά κλεισμένη
σ’ ένα τσίρκο φυλακή
Κι όλο περπατώ
και χαμογελώ
μα αν ρωτήσεις τον καθρέφτη
θα με βγάλει εκείνος ψεύτη