Είκοσι αιώνες στην πλάτη κουβαλώ
ζυγίζω και μετρώ, ασήκωτα τα χρόνια.
Φθινόπωρα, χειμώνες στο δέρμα μου κεντώ
τη γη, τον ουρανό, τον ήλιο και τα χιόνια.

Είκοσι αιώνες στις φλέβες μου κυλούν,
πίσω απ’ τα μάτια ζουν παλιοί φόβοι κι ελπίδες.
Κι οι μάταιοι αγώνες καημούς αιμορραγούν,
βαθαίνουνε, γερνούν τις μέσα μου ρυτίδες.

Είκοσι αιώνες πεθαίνω και ξεχνώ,
γεννιέμαι και πονώ, δακρύζω και θυμάμαι.
Ψυχές που φύγαν μόνες, θυσίες που χρωστώ,
Θεούς που συγχωρώ, μα χώρια τους κοιμάμαι.