Δεν είχες χρόνο να σου πω και ακόμα περιμένω,
είχες αφήσει ανοιχτά να μπαίνω και να βγαίνω
και κάπου κάπου στα κρυφά δειλά δειλά κοιτούσες,
ποτέ σου δε με ρώτησες και όλο απορούσες.

Σημάδια είδες και πληγές στο φως απ’ το φεγγάρι
δικές μου είναι οι στιγμές σαν ρίχνω μαύρο ζάρι.

Και έσταζε στο πάτωμα κρύος ιδρώτας και αίμα
σε είδα που ψιθύρισες πες μου πως είναι ψέμα,
έσβησα το φεγγάρι μου να μη με μαρτυρήσει
και την κουρτίνα τράβηξα η νύχτα να με κρύψει.

Γραμμένα όλα τα χαρτιά με κόκκινο μελάνι
είναι οι σκέψεις της στιγμής κι αυτό όμως με φτάνει.
Έγινα μάντης και φονιάς μια νύχτα στον καθρέφτη
και στα στενά της γειτονιάς χρόνια ζητώ το φταίχτη.

Όλο σκοντάφτω στις σκιές με βλέπεις και τρομάζεις
σβήσε τα φώτα και αν θες, αν θες μη με κοιτάζεις.

Και έσταζε στο πάτωμα κρύος ιδρώτας και αίμα.......