Ήρθαν φορές που έπεφτα βαθιά στο κενό,
μα ήσουν πάντα εδώ, δυο λόγια σου αρκετά να σωθώ.
Κι άλλες φορές που ζούσα μια ζωή δανική,
μα ήσουν πάντα εκεί, να λες πως είμαι εγώ δυνατή.

Μα τι να πιστέψω τώρα, τι;

Μόνη μου, δεν είναι εδώ κανείς,
η καρδιά μου έμεινε άδεια και γεμάτη από σημάδια.
Μόνη μου, να νιώθω πως θα ΄ρθεις,
την ανάγκη μου να νιώσεις κι ότι λείπει να μου δώσεις.
Και εγώ, να νιώθω πως και πάλι ζω…

Πάλι κι αυτό δε θέλω να το παραδεχτώ,
πως πια θα λείπεις εσύ κι αυτό πονάει πολύ.
Μες στον καπνό, στις φλέβες μου κυλάει το ποτό,
κάποιος να ΄ρθει να μου πει, πως θα ξαναγελάσω κάποια στιγμή.

Μα τι να πιστέψω τώρα, τι;

Μόνη μου, δεν είναι εδώ κανείς,
η καρδιά μου έμεινε άδεια και γεμάτη από σημάδια.
Μόνη μου, να νιώθω πως θα ΄ρθεις,
την ανάγκη μου να νιώσεις κι ότι λείπει να μου δώσεις.
Και εγώ, να νιώθω πως και πάλι ζω…

Μόνη μου, να νιώθω πως θα ΄ρθεις,
την ανάγκη μου να νιώσεις κι ότι λείπει να μου δώσεις.
Και εγώ, να νιώθω πως και πάλι ζω…