Ζούσε ένα δέντρο μια φορά,
όμορφο κυπαρίσσι
και δίπλα το καμάρωνε
μαλαματένια βρύση.

Έννοια το `χε το φρόντιζε,
έρωτα και λαχτάρα,
μα εκείνο σαν μεγάλωνε
δεν άπλωνε ούτε κλάρα.

Με δάκρυ και γλυκό νερό
φρόντιζε μη λυγίσει,
η βρύση που παρηγοριά
δεν είχε ν’ ακουμνήσει.

Μαλαματένιο το νερό,
μαλαματένια βρύση
που με αγάπη και δροσιά
το είχε αναστήσει.

Όμως τα χρόνια πέρασαν
κι η βρύση στερημένη,
το κυπαρίσσι μονομιάς
έγειρε και πεθαίνει.

Τι να σου κάνω δέντρο μου,
ψιθύρισε η βρύση,
όσο εγώ σε φρόντιζα
δεν μ’ είχες αγαπήσει.

Μόνο εγώ σε πρόσεχα
του έρωτά μου δίψα,
μα εσύ ποτέ δε νοιάστηκες
ποιος φρόντιζε τη ρίζα.

Μαλαματένιο το νερό,
μαλαματένια βρύση
που με αγάπη και δροσιά
το είχε αναστήσει.

Μπορεί το δέντρο να `γειρε,
η αγάπη δε θα σβήσει.