Μπαίνει του ήλιου το φως
μα δε σαλεύει το βλέμμα κανενός,
μες στα σοκάκια ηχεί
ξεχασμένη λατέρνα από άλλη εποχή.

Ποιος να συνθέσει ξανά
των θνητών τα πάθη στη Ρωμαϊκή Αγορά,
κι από το σκοτάδι να αναδυθεί
του Μάνου η πόλη η μαγική.

Φεύγουμε γι’ άλλη εποχή
να ονειρευτούμε ξανά απ’ την αρχή,
με σκοτώνει της μέρας το γκρι,
δεν αντέχω ν’ ακούω του κόσμου τη σιωπή.

Φεύγουμε γι’ άλλη εποχή
δε μας ταιριάζει αυτή η φυλακή,
πες μπορούμε, έλα, πάμε μαζί,
η ζωή μας να `ναι μια εκδρομή μακρινή.

Πέφτει στη χώρα σκιά
κι η μοναξιά μας γελά,
μη με ρωτάς τι και πώς,
ένας σύγχρονος κόσμος νεκρός.

Πώς να πετάξω ψηλά
με σπασμένα δανεικά φτερά,
δώσε μου χρώμα και νερό
να φτιάξω τη γη όπως τη θέλω εγώ.