Η γυναίκα του κάδρου μας κοιτάζει από `κει
απ’ το ύψος του βάθρου και μιαν άλλη εποχή
μας κοιτά και μας γνέφει, στο σκοτάδι που πέφτει
και όταν σβήσουν τα φώτα θα ξαπλώσει μοναχή

Η γυναίκα του κάδρου το μακρύ της λαιμό
για να ακούσει γυρνάει όσα λέγονται εδώ
μα ό,τι ακούει δεν λέει, με τα μάτια το λέει
και κρατάει το στόμα χρόνια τώρα κλειστό

Η γυναίκα του κάδρου θέλει τόσο να βγει
να πετάξει για κάπου ν’ ακουστεί σαν κραυγή
τα όριά της ζητάνε δάχτυλα που ακουμπάνε
τι δε θα `δινε, χώμα να πατήσει στη γη

Η γυναίκα του κάδρου τα πυκνά της μαλλιά
μια κορδέλα τα δένει τα όνειρά της λυτά
Τα υφάσματα τρέμουν σε λουρίδες ξεφεύγουν
στον αέρα πετάνε συναντούν τα πουλιά