Από μικρή μου έλεγαν να ζήσω σαν μεγάλη,
πίσω από πόρτες ανοιχτές να γίνω κάποια άλλη.
Με γαλουχήσαν να δεχτώ πως ό,τι λένε στέκει,
μα δε με μάθαν να αγαπώ και τώρα πέρα βρέχει.

Σαν ελεύθερο κορμί μπήκα στον κόσμκο με ορμή και μου `κοψαν την τύχη,
σαν ένα λευκό πανί που γέμισε η ζωή με μαύρα ίχνη.

Οι δάσκαλοί σου ήτανε στο δρόμο ξεγραμμένοι,
μες της ζωής τα στεγανά ήταν σφιχτά δεμένοι.
Σου πιπιλίσαν το μυαλό και την καρδιά θολώσαν,
όμως αντέχει το κορμί όσο κι αν το λερώσαν.

Οι δάσκλοί μου ήτανε στο δρόμο γεννημένοι,
η ιστορία τους βαριά, στα χέρια κεντημένη.
Αυτοί με μάθαν ν’ αγαπώ, να σέβομαι τη μοίρα,
τον πόνο από το χαμό, την πίκρα απ’ την αλμύρα.

Σαν περήφανο παιδί με εγωϊσμό και με ντροπή και με περίσσεια τύχη,
σαν ένα λευκό πανί που γέμισε η ζωή με μαύρα ίχνη.

Σαν λευκό πανί μ’ απλώσαν στης ζωής μας το σχοινί, δεν άντεξε πολύ
και έπεσα κατάχαμα στη γη με μαύρα ίχνη.