Με βροχή και με αέρα
βγαίνουν οι ψυχές τις νύχτες,
με τα ρούχα τους βρεγμένα
σέρνουν της ζωής τη σφαίρα.

Έπειτα κατρακυλάνε,
μες στους δρόμους τριγυρνάνε
κι ανταμώνουμε μ’ εκείνες
που στεγνά ρούχα φοράνε.

Μα καμιά δεν είναι ίδια
και ας μοιάζει η σκιά τους,
με τα βλέμματα μιλάνε
σκοτεινά τα μυστικά τους.

Είμαστε τόσο αφελείς
που βραχήκαμε,
φεύγει γρήγορα ο χρόνος,
ας φυσήξει τώρα όμως.

Είμαστε τόσο αφελείς
που στεγνώσαμε,
φεύγει γρήγορα ο χρόνος,
μια βροχή ας πέσει όμως.

Κι όμως μέσα στη ζωή μας,
το δικό μας το κενό
καθρεφτίζουμε στους άλλους,
ένα ακόμα μυστικό.