Άννα του Μετρό
κάνεις τον πόνο δουλειά
κρατάς στην αγκαλιά
δυο χρονών μωρό.

Στέκεσαι πάντα βουβή
γκρίζα σκιά στα σκαλιά
πλάι σου κοιμούνται σκυλιά.

Άνθρωποι βιαστικοί
ρίχνουν μια χουφτα ψιλά
κι ύστερα προσπερνουν
δεν ρίχνουνε ματιά.

Ούτε γυρνούν να σε δουν
το βλέμμα να μη μπλεχτεί
κι όμως μια σκέψη πνιχτή τους λέει:

Μην το ξεχνάς - είσαι από μας
το ίδιο άστρο μας οδηγεί.
Μην το ξεχνάς - ζεις σαν εμάς
με την ίδια πληγή.

Μη μας ξεχνάς - είσαι από μας
το ίδιο άστρο μας οδηγεί.
Μη μας ξεχνάς - ζεις σαν εμας
μετανάστης στη γη.