Κλείνω τα μάτια
γιατί ο κόσμος με τυφλώνει,
σκοτάδι από τα βλέφαρα
να φτάσει στην καρδιά μου.
Κλείνω τα μάτια
γιατί η μέρα με πληγώνει,
τον εαυτό μου το διπλό
δε θέλω πια κοντά μου.

Ποιος να `ναι αλήθεια ο εχθρός
που τις ψυχές παγώνει;
Είναι ο ίδιος μου ο εαυτός
κι ο χρόνος που τελειώνει.

Ξένος στη γη ολόκληρη,
άγνωστος και για μένα
σ’ αυτό το τούνελ το τυφλό
μ’ όλα σταματημένα.
Από την άκρη των γκρεμών
κταριέμαι απ’ τον αέρα
απ’ τον αέρα νων ψυχών,
τον πιο τρελό αέρα.