Οι βροχερές μου οι διαδρομές
φτάνουν σταθμό Λαρίσης.
Κάνε πως θα γυρίσεις,
ν’ αστράψουν οι γραμμές.

Του κάρβουνου σιδερικά
φέρτε τους ενικούς μου,
τους υπερθετικούς μου
και τα θαυμαστικά.

Πού έπεσες ψιχάλα μου
και πιο δικά μου ξένα;
Σταγόνα μου και στάλα μου,
στου κόσμου την καδένα;

Πού έπεσες ψιχάλα μου
και πιο δικά μου ξένα;
Σταγόνα μου και στάλα μου,
να κλαιν’ όλα τα τρένα;

Οι βροχερές μου οι διαδρομές
χώρες προξενεμένες.
Αγάπες μου διωγμένες,
αφίλητες πληγές.

Πληγές μη γίνουν, φονικά,
κολλαριστοί γιακάδες.
Ποιου έβενου ρηγάδες,
ποια διδακτορικά;