Ανοίξτε, πόρτες τ’ ουρανού
να του τα ψάλω του θεού
να του τα τραγουδήσω.
Να του τα ψάλω απ’ την καλή
κι αν είμαι άδικος πολύ
συγγνώμη να ζητήσω
συγγνώμη να ζητήσω.

Μας ξέχασες, Θεέ μου, εδώ κάτω,
βουλιάξαμε, δεν πάει παρακάτω.
Με ξέχασες, με ξέχασε κι εκείνη
που έλεγε για πάντα πως θα μείνει.
Μας ξέχασες, Θεέ μου, εδώ κάτω,
ξοφλάμε τη ζωή σ’ ένα Σαββάτο,
ζωή σαν νοθευμένη ηρωίνη,
ποιος έχει επιτέλους την ευθύνη;

Ανοίξτε, πόρτες τ’ ουρανού
να πω δυο λόγια του θεού,
με πνίξανε οι πόνοι.
Κι αυτή που αγάπησα πολύ
με πρόδωσε μ’ ένα φιλί
και τώρα με σταυρώνει
και τώρα με σταυρώνει.

Μας ξέχασες, Θεέ μου, εδώ κάτω
να λιώνουμε σε τούτο το καμίνι,
βουλιάξαμε, δεν πάει παρακάτω,
με ξέχασες, με ξέχασε κι εκείνη.
Μας ξέχασες, Θεέ μου, εδώ κάτω,
ξοφλάμε τη ζωή σ’ ένα Σαββάτο,
ζωή σαν νοθευμένη ηρωίνη,
ποιος έχει επιτέλους την ευθύνη;