Φύγαν τα πουλιά ταξιδευτές
για το Νοτιά.
Ήρθανε φουρτούνες και βροχές,
μα μια φωτιά
έμεινε ολόρθη στης καρδιάς το κατώφλι
μες στον κήπο με τις τριανταφυλλιές.
Έκοβα ένα και πνιγόμουν στο αίμα
δεν γυρνά το ποτάμι όσο κι αν θες.

Βγαίνω μες στους δρόμους,
στις παλιες γειτονιές.
Πάλι στο ίδιο ψέμα μ’ οδηγούν
λόγια απ’ το χθες.
Τα δίχτυα σκίζω, να γλιτώσω, να φύγω
κι αν με βλέπεις γιατί δε με πονάς;
Ρίχνω το ζάρι στης ζωής το παζάρι
και κληρώνει λαχνός ένας βραχνάς.