Πιο μακριά απ’ το βλέμμα σου
ακούμπησε ένας δρόμος
πάνω του για να ξεγλιστράς
όταν σε βρίσκει ο χρόνος.

Χρώμα να πιάνεις, να σκορπάς
σαν ξεθωριάζει αυτός ο κόσμος
στης κάθε αρχής την αγκαλιά.

Κι έχτισα μες στα μάτια σου
μια πέτρινη αλήθεια
με τη γροθιά σου να τη σπάς
αν γίνεται συνήθεια.

Μη γίνει η μέρα σου βαριά,
και μπει η ζωή σε στεγανά,
μην κρύψεις τ’ όνειρο βαθιά.

Μη ξεχνάς να μου γελάς,
πιο όμορφο τον κόσμο κάνεις.
Σαν βαρκούλα στ’ ανοιχτά με χάνεις
κι ασ’ τις λέξεις να `ν’ φωτιά
και το γυρισμό καράβι
κι άσε τη μικρή θωριά ν’ ανάβει.

'Ολα μπορούν άμα το δεις
να φτιάξουν τις ευχές σου
να στάζει φως από ψηλά
να φέγγουν οι στιγμές σου.

Εσύ γεννάς τις προσευχές
τους πάγους και τις πυρκαγιές
κάνε σταγόνες τις βροχές.

Μη ξεχνάς να μου λες......