Παιδί
που μ’ αγγελόσκιαζε το φως
και νύχτωνε νωρίς κοντά στους κατηφέδες.

Η μάνα μου
σαν βύζαινε μια χούφτα σαλιγγάρια,
ξύπναγε δίπλα στο κορμί της
κι έκλαιγε να σπάσει.

Ποιος ν’ ακούσει...

Έξυνα επάνω της στεχνά νερά,
παλιές εφημερίδες.
Έσκυβα και μάζευα κομμάτια παρακάλια,
μανικετόκουμπα χρυσά,
τα σκουλαρόκια της δειλά,
τα περιστατικά της ομορφιάς της.

Κι όπως πανσέληνος μικρή
ανέτελε στον κόρφο της,
πύρωνα φύλλα προσευχής
κι έβγαινε πάλι στην αυλή,
ψηλή,
φυτρωμένη,
η μάνα μου το Πάσχα.