Βρήκα μια στάλα ξενιτιά
σ’ ένα χαρτί με χρώμα
κλείδωσα εκεί μια θύμηση
που με σκοτώνει ακόμα.

Είπα να κάψω το χαρτί
τον πόνο να ξεκάνω
κακό θεριό η θύμηση
δεν μ’ άφησε να γιάνω.

Γιατί η ανάσα του βορά
τα χείλη της αγγίζει
κι εδώ στο νότο μια καρδιά
φεγγάρια όλο ραγίζει.

Κι η ραγισιά του συντροφιά
στη λησμονιά βοτάνι
που καρτεράει κάθε βραδιά
στου πόθου το λιμάνι