Έτσι που το `πες μάτια μου,
φουρτούνιασε η ψυχή μου
και τον χειμώνα σου θαρρείς
εντύθηκα καλή μου.

Βήμα γοργό στο αίμα μου,
του δόθηκε για να `χει
και από της μοίρας το κακό
να φύγει, να μην πάθει.

Να `χα τη δύναμη ποθώ,
μ `ένα φιλί μου ακριβό,
τη θλίψη απ’ τα μάτια σου
κομμάτια να την κάνω.

Αυτό το τραύμα στην καρδιά,
εγώ σου το `χω κάνει,
μα η αγάπη μου για σε
ποτέ δε θα πεθάνει.

Μες της συγγνώμης το βυθό,
εβούτηξα με πέτρα,
πάτο να πιάσω και να βρω
το λάθος μου μια μέρα.

Ως από μύθο ομορφιά,
στα χέρια τα δικά σου,
στερνή φορά ν’ αγκαλιαστώ
και να χαθώώώ στην καρδιά σου.