Ίσως να είμαστε λοιπόν κάτι κεραίες
στις πιο ψηλές αυτού του κόσμου τις σκεπές,
τραβώντας πάνω μας όλες τις αστραπές,
φωτογραφήσαμε τις πιο όμορφες γιορτές.

Ίσως να είμαστε λοιπόν κάτι κεραίες,
μόνες στους στέκονται στα πιο ψηλά βουνά,
πάνω τους κρέμμασαν καλώδια γυμνά,
μ’ αυτές τραγούδια λεν που ο αέρας τραγουδά
και δεν μας νοιάζει πια.

Δεν είναι από άγνοια κινδύνου,
ούτε ένα αστείο που κρατά,
έχουμε ωραία θέα από `κει ψηλά.

Ίσως να είμαστε λοιπόν κάτι κεραίες
κι η μητρική μας γλώσσα είναι η σιωπή,
ρίζες δε βγάλαμε ποτέ μέσα στη γη,
μα μεγαλώνουμε απ’ το φως κάθε πρωί.

Ίσως να είμαστε λοιπόν κάτι κεραίες
από ψηλά κοιτούν της πόλης το χαμό
κι όταν δε φαίνεται απ’ τον πολύ καπνό,
βλέπουμε ακόμα τον γαλάζιο ουρανό
και δεν μας νοιάζει πια.


Δεν είναι από άγνοια κινδύνου,
ούτε ένα αστείο που κρατά,
έχουμε ωραία θέα από `κει ψηλά.