Κείνα τα χρόνια κάποιοι αλήτες
με μια Yamaha διαλυμένη,
δίχως μετά Χριστόν προφήτες,
ζούσανε τρισευτυχισμένοι.

Κείνα τα χρόνια τα κορίτσια
ήξεραν να χαμογελάνε,
δίχως reality και βίτσια,
ξέρανε απλά να σ’ αγαπάνε.

Τώρα δε θέλεις να γελάσεις
μήπως το μπότοξ σου χαλάσει,
τώρα φοβάμαι να γελάσω
μήπως το image μου το χάσω.

Τώρα το σ’ αγαπώ που μου `πες
κάνει στις σκάλες κολοτούμπες
κι εγώ το σ’ αγαπώ που σού `πα
μοιάζει με παγωμένη σούπα.

Κείνα τα χρόνια τα τραγούδια
κλείνανε τ’ άστρα μες στο στίχο
και ζωγραφίζανε λουλούδια
και βέλη με καρδιές στον τοίχο.

Κείνα τα χρόνια τα ξενύχτια
είχαν φωτιές στην παραλία,
που απλώναν του έρωτα τα δίχτυα
η Αθηνά και η Μαρία.