Ξέρεις,
εμένανε με τρέφουνε οι Κυριακές
που γέρνω λίγο το κεφάλι
κι απλώνω δίχτυα στις σιωπές,
εκεί που η σκέψη μου εκβάλλει,
γιατί οι άνθρωποι είναι φωνές.

Κι εγώ που με θυμάμαι από παλιά
με μια σάκα που φουσκώνει
και ένα χάρακα για μέτρημα,
συχνά το βλέμμα μου παγώνει
εκει που χάνεται το αίσθημα.

Ξέρεις,
στα λέω λιγοστά,
μη με περνάς για αλφάδι,
μου κόπηκε το χάδι
κι είδα τον κόσμο πιο λοξά.

Ξέρεις,
εμένανε με τρέφουνε οι Κυριακές
που δίνω πάντα τη σκυτάλη
σε σκέψεις αλεξίσφαιρες,
γιατί με φόβησαν οι άλλοι
που `χουν αβάντα στις ριπές.