Θυμάμαι όταν ήμουνα μικρός
που μάθαινα πως οι άνδρες δεν κλαίνε,
βλέπεις, ήμουν ντροπαλός, ρομαντικός,
όπως όλοι δεν λένε,
κάθε φορά που κάποια έφευγε,
κάθε φορά που κάποια μ’ άφηνε,
κάθε φορά, εκτός απ’ αυτή τη φορά,
σήμερα, ξέρω ότι άντεξα, δεν πόνεσα.

Χτες, δεν πόνεσα όταν έφυγες,
δεν σου `δειξα το πόσο με πόνεσες,
αν και ήθελα να κλάψω, ήθελα να σου φωνάξω,
σου `δειξα ότι ποτέ, ποτέ δε με πόνεσες,
δεν με πόνεσες.

Νόμιζα, ήταν αρκετός τόσος καιρός για να με ξέρεις,
σου `χα πει τι άνθρωπος είναι αυτός που θα διαλέξεις,
ήξερες, ήμουν τρυφερός, μου `λεγες ήμουνα γλυκός
κι όμως, στο τέλος, προσπαθούσες να με σπάσεις,
λες και ήθελες να γελάσεις, δεν πόνεσα.

Χτες, δεν πόνεσα όταν έφυγες,
δεν σου `δειξα το πόσο με πόνεσες,
αν και ήθελα να κλάψω, ήθελα να σου φωνάξω,
σου `δειξα ότι ποτέ, ποτέ δε με πόνεσες, δε με πόνεσες,
δεν με πόνεσες.

Ναι, δεν πόνεσα.

Χτες, δεν πόνεσα όταν έφυγες,
δεν σου `δειξα το πόσο με πόνεσες,
αν και ήθελα να κλάψω, ήθελα να σου φωνάξω,
σου `δειξα ότι ποτέ, ποτέ δε με πόνεσες, δε με πόνεσες,
δεν με πόνεσες.