Στο χωριό, παλιά γενιά μου,
ξύπνησες μέσ’ στην καρδιά μου,
μια καινούργια ανατριχίλα
με τα δέντρα, με τα φύλλα
κι όπου να σταθώ, να γείρω,
νιώθω το δικό σου μύρο
και τα μάτια όπου γυρίσω
σένανε θε ν’ άντικρύσω.

Χωριάτα είμαι όλο `γειά
και σαν τη γριούλα τη γιαγιά
φοράω το μπαρέζι,
γενιά, σε νιώθω σαν πιοτό,
σαν το κρασί το δυνατό
και σαν το πετιμέζι.

Κι αν είναι δύσκολες στιγμές,
τα παλληκάρια με τις νιές
θα ζευγαρώσουν πάλι,
άλλα `θε να `ρθουνε, παιδιά,
καινούργιους κλώνους και κλαδιά,
το δέντρο μας θα βγάλει,
το δέντρο μας θα βγάλει.

Εδώ, ράτσα αγαπημένη,
είσαι σ’ όλα σκορπισμένη,
στο νερό με το κανάτι,
στη βελέντζα, τη φλοκάτη,
στο τραγούδι, το τροπάρι,
στο καντήλι, στο λυχνάρι,
στα δρεπάνια, που θερίζουν,
όλα, ράτσα, σου θυμίζουν.

Χωριάτα είμαι όλο `γειά
και σαν τη γριούλα τη γιαγιά
φοράω το μπαρέζι,
γενιά, σε νιώθω σαν πιοτό,
σαν το κρασί το δυνατό
και σαν το πετιμέζι.

Κι αν είναι δύσκολες στιγμές,
τα παλληκάρια με τις νιές
θα ζευγαρώσουν πάλι,
άλλα `θε να `ρθουνε, παιδιά,
καινούργιους κλώνους και κλαδιά,
το δέντρο μας θα βγάλει,
το δέντρο μας θα βγάλει.