Μου γυρεύεις εξηγήσεις
που το ρίχνω συχνά στο πιοτό,
την καρδιά σου να ρωτήσεις
ποιος με σπρώχνει στο δρόμο αυτό.

Αφού με διώχνεις, τι θέλεις να κάνω,
ζητάω λύση να βρω στο κρασί,
ό,τι κι αν γίνω και ό,τι κι αν κάνω,
αιτία πάντα, θα είσαι εσύ.

Γιατί μου δείχνεις υποκρισία και κάνεις, τάχα, πως απορείς,
αφού το ξέρεις, εσύ είσαι αιτία που έχω γίνει μπεκρής,
γιατί μου δείχνεις υποκρισία και κάνεις, τάχα, πως απορείς,
αφού το ξέρεις, εσύ είσαι αιτία που έχω γίνει μπεκρής,
που έχω γίνει μπεκρής.

Αν το θέλεις να με σώσεις
απ’ το δρόμο αυτό που τραβώ,
λίγη αγάπη αν μου δείξεις,
θα το κόψω εγώ το πιοτό.

Εγώ, στους δρόμους, ξενύχτης, γυρνάω
κι εσύ το λόγο να μάθεις ρωτάς,
αφού το ξέρεις, τρελά σ’ αγαπάω
και τη ζωή μου εσύ κυβερνάς.

Γιατί μου δείχνεις υποκρισία και κάνεις, τάχα, πως απορείς,
αφού το ξέρεις, εσύ είσαι αιτία που έχω γίνει μπεκρής,
γιατί μου δείχνεις υποκρισία και κάνεις, τάχα, πως απορείς,
αφού το ξέρεις, εσύ είσαι αιτία που έχω γίνει μπεκρής,
που έχω γίνει μπεκρής.