Μεσ’ στην έρημη τη νύχτα
και μέσ’ στη βαθειά σιωπή,
αρχινά ένα παλλικάρι
το τραγούδι του να πει.

Είν’ αργό και λυπημένο,
από την καρδιά βγαλμένο,
ωωωωω.

Τι καημό έχει στα στήθια,
μια κοπέλα ξέρει μόνο
και ακούει με λαχτάρα
το τραγούδι που `χει πόνο.

Το τραγούδι είναι θλιμμένο
κι έχει κάτι απ’ την ψυχή,
είν’ ο πόνος που δεν έχει
ούτε τέλος, ούτ’ αρχή.

Είν’ ατέλειωτο σαν κλάμα,
είναι πικραμένο γράμμα,
ωωωωω.

Τι καημό έχει στα στήθια,
μια κοπέλα ξέρει μόνο
και ακούει με λαχτάρα
το τραγούδι που `χει πόνο.

Μεσ’ στην έρημη τη νύχτα,
με του φεγγαριού το φως,
τραγουδά το παλλικάρι
κι είναι ο πόνος του φριχτός.

Και με το τραγούδι λέει
για τη φλόγα που τον καίει,
ωωωωω.

Τι καημό έχει στα στήθια,
μια κοπέλα ξέρει μόνο
και ακούει με λαχτάρα
το τραγούδι που `χει πόνο.