Δεν υπάρχουνε εικόνες πια εδώ,
ούτε χρώματα ο ήλιος μου δεν έχει,
ένα πέπλο έχει πέσει σκοτεινό,
τόσο γκρίζο, η καρδιά μου δεν το αντέχει.

Δύο μήνες πάνε που έχει να φανεί
κι εγώ νιώθω σαν να πέρασαν δύο χρόνια,
σαν αιχμάλωτος το όνειρό μου ζω,
παγωμένα στο κορμί μου τα σεντόνια.

Πες της αν το θέλει πίσω να γυρίσει,
μίλησέ της κι ίσως να υπάρχει λύση,
πες της δύο λόγια με πολύ αγάπη,
δεν μπορεί, το ξέρω, νιώθει ακόμα κάτι,
πες της αν το θέλει πως την περιμένω,
ούτε απ’ το σπίτι έξω πια δεν βγαίνω,
ξέρω, κατά βάθος, έχω κάνει λάθη,
όλα τα σκεπάζει μια μεγάλη αγάπη,
μια μεγάλη αγάπη, μια μεγάλη αγάπη.

Στην ομίχλη της τα μάτια μου κλειστά,
ψάχνω φως να διαπεράσω το κενό μου,
στη ψυχή μου ένα ρίγος, σιωπηλά,
μου ζητάει ν’ απαρνηθώ κάτι δικό μου.

Πες της αν το θέλει πίσω να γυρίσει,
μίλησέ της κι ίσως να υπάρχει λύση,
πες της δύο λόγια με πολύ αγάπη,
δεν μπορεί, το ξέρω, νιώθει ακόμα κάτι,
πες της αν το θέλει πως την περιμένω,
ούτε απ’ το σπίτι έξω πια δεν βγαίνω,
ξέρω, κατά βάθος, έχω κάνει λάθη,
όλα τα σκεπάζει μια μεγάλη αγάπη,
μια μεγάλη αγάπη, μια μεγάλη αγάπη.

Μια μεγάλη αγάπη.