Μια μάνε, είχε ένα λεβέντη,
που της τον πήρε η ξενιτιά,
ποτέ, στα νιάτα της, δεν είχε κλάψει,
μα κλαίει τώρα, στα γηρατειά.

Όλη η ζωή της κι όλο της το βιός,
είναι ο λεβέντης, ο μοναχογιός.

Ο γιος τής γράφει, ο γιος τής στέλνει
κάθε εβδομάδα, επιταγή,
αλλά, τα πλούτη τι να τα κάνει
που είναι ρημάδι, μέσα στη γη.

Όλη η ζωή της κι όλο της το βιός,
είναι ο λεβέντης, ο μοναχογιός.

Παιδί μου, έλα και ας πεθάνω,
η δόλια η μάνα παραμιλεί,
στην αγκαλιά σου να ξεψυχήσω
με ένα δάκρυ κι ένα φιλί.

Όλη η ζωή της κι όλο της το βιός,
είναι ο λεβέντης, ο μοναχογιός.