Απόψε, Γιάννη, δεν κοιμάμαι,
μαζί βαδίζουμε και πάμε,
φίλοι, στο ίδιο μονοπάτι,
να μπούμε στου καιρού το μάτι.

Φίλε Μιχάλη, σε διαβάζω,
κι εγώ, απόψε δε νυστάζω,
για την ψυχή μας φτιάχνω λέξεις
κι είναι αυτό που λέν’ "μη μπλέξεις".

Θ’ ανταμωθούμε στην εξέδρα,
στων συνθημάτων την ενέδρα,
γυρνάμε μέσ’ στον ίδιο μύλο
και μοιραζόμαστε το ξύλο,
θ’ ανταμωθούμε στην πλατεία,
στα σοβαρά μας και τ’ αστεία,
όπως και να `χει, εγώ σε πάω,
δε σ’ αγαπώ, σ’ αγαπάω.

Θα βρούμε λύτρωση στην πλάκα
και σε μια έξυπνη ατάκα,
βρες το ρυθμό, βάζω το στίχο,
μαζί να ρίξουμε τον τοίχο.

Στις σκανταλιές μας, θα ορκιστούμε
με τα παιδιά πάντα να ζούμε,
μου το `πε κι η δική μου κόρη,
παιδί για να `σαι, θέλει ζόρι.

Θ’ ανταμωθούμε στην εξέδρα,
στων συνθημάτων την ενέδρα,
γυρνάμε μέσ’ στον ίδιο μύλο
και μοιραζόμαστε το ξύλο,
θ’ ανταμωθούμε στην πλατεία,
στα σοβαρά μας και τ’ αστεία,
όπως και να `χει, εγώ σε πάω,
δε σ’ αγαπώ, σ’ αγαπάω.

Θα τσακωθούμε, ξέρω, πάλι
για την Ε.Ο.Κ. και για το Γκάλη,
για σχέσεις και για εμπειρίες,
για κυβερνήσεις κι εξουσίες.

Μα, στο κρασί μας που θα πιούμε,
θα βρούμε άκρη και θα πούμε,
όσοι την κάνουνε ταράτσα,
στην ίδια ιδέα κάνουν πιάτσα.

Θ’ ανταμωθούμε στην εξέδρα,
στων συνθημάτων την ενέδρα,
γυρνάμε μέσ’ στον ίδιο μύλο
και μοιραζόμαστε το ξύλο,
θ’ ανταμωθούμε στην πλατεία,
στα σοβαρά μας και τ’ αστεία,
όπως και να `χει, εγώ σε πάω,
δε σ’ αγαπώ, σ’ αγαπάω.