Άνοιξα την πόρτα κι ήρθε ο ξανθόμαλλος Πέτρος
με τη σημαία και την ρομφαία,
μετρώντας βήματα ζωής και θανάτου.
Κι ήρθε της Γιαλούσας ο Παρασκευάς
κρατώντας στα χέρια την οργή και την οδύνη,
κουβαλώντας τα μυρσίνια της Ανάστασης.
Και παραπέρα ο Κυριάκος
να κρατάει βιβλία σοφίας και να ρωτά «Γιατί;»
κι ούτε που μπόρεσε κανείς από τότε να αποκριθεί.
Μονάχα ο Άγιος Γρηγόρης
φώναξε απ’ τα βουνά της Παναγιάς
«Γρηγορείτε… Ήρθε η ώρα…
Κανείς να μην μείνει πίσω…
Γρηγορείτε… Το Φως απ’ τ’ Αγιοκέρι θα σβήσει
κι αλίμονο στη γη μας,
θα `ρθει η ανομβρία να κάψει τα σπαρτά της Λευτεριάς
κι ο αγνοούμενος δε θα `χει σταρένιο ψωμί
κι η μαυροφόρα η Παναγιά δε θα `χει λάδι στο καντήλι.
Γρηγορείτε… Μάρκο, Λένα, Μούσκο,
του Λιουπετριού αδέλφια,
παιδιά της Ροδαυγής.
Γρηγορείτε Μάνες της Καρπασίας,
Άννα Κυπριανού, Φλωρεντία των Καρύων,
Ελένης της απαντοχής, Μάνα του Καραολή,
ο Άγιος Πρωτόκλειτος σας περιμένει…»
Είπε και χάθηκε το παλληκάρι
και δέρνουν μας οι άνεμοι
και δέρνουν μας οι μπόρες
κι ολονυχτίς μας κουβαλούν τα ξένα καράβια αλυσίδες,
χωρίς αιδώ, χωρίς περίσκεψη.
Αχ, το αίμα έγινε ποτάμι
κι οι αγχόνες στήθηκαν ξανά.
Αγία Γιαλούσα, Αγία Αμμόχωστος
κι εσύ της Λύσης Παναγιάς
αρχίστε της ελπίδας ύμνο τον Χερουβικό.
Πολύ πονέσανε, πολύ τα κορμιά
με τις καταιγίδες της εκδίκησης.
Ο Άγιος Γρηγόρης Αυξεντίου
δέεται και καρτερεί
κι η μάνα του η Παναγιά
κοιτάζει δακρυσμένη τον αντιφωνητή του Νόστου.

Κι αυτοί,
όλη τη Δόξα πήραν!