Δε μιλά η καρδιά με «πρέπει»,
τις ψευτιές τις ανατρέπει,
τα αισθήματα μετράει,
που πηγαίνει δε ρωτάει.

Έχει χέρια απλωμένα,
σαν φτερούγες ανοιγμένα,
τα εμπόδια περνάει,
πάνω από βουνά πετάει.

Σαν μιλάνε οι καρδιές μας,
τους αντέχουν οι ζωές μας τους χειμώνες.
Κόπο δε μετρούν και χρόνια,
σκάβουν, βρίσκουν μεσ’ τα χιόνια ανεμώνες.

Δε μιλά η καρδιά με γρίφους,
μόνο γράφει αγάπης στίχους,
με τον έρωτα μιλάει,
με το νου στ’ αστέρια πάει.

Έχει χέρια απλωμένα,
σαν φτερούγες ανοιγμένα,
τα εμπόδια περνάει,
πάνω από βουνά πετάει.