Κι αν η μουσική δεν έχει ψυχή
για έναν χορό προσκαλώ
εσένα που μες στου πλήθους βουή
ξεχωρίζω στης σάλας το φως το λιτό.

Κι αν μου χαρίσεις χορό τη νύχτα αυτή
κι αν στο στήθος μου ακουμπήσεις τ’ αυτί
θα νιώσεις πώς της καρδιάς μου είν’ ο αχός
πώς κλειστήκαν στο βάθος του σκότος και φως.

Το φως της καρδιάς σαν στήλη νερού
θα βγει από τα σωθικά
αν τυχαία τη στιγμή του χορού
μού χαϊδέψεις τον ώμο μου στα ξαφνικά.

Φαντάσου πως δίπλα μας περνάει ξυστά
ένα τρένο που βήχει κι αγκομαχά
πως μία πόλη θα γίνει στάχτη, καπνός
μα για σένα κρησφύγετο θα `ν’ ο χορός.

Αν μου χαρίσεις απόψε αυτό το χορό
λουλούδια θ’ ανθίσουν στο μαύρο ουρανό
θα φτερουγίσει ξανά η απλή μου ψυχή
που στο κλάμα της δεν έμαθε να μισεί.