Εσύ που λες πως τα φοράς τα παντελόνια
κι είν’ η αγάπη μας συμβόλαιο γραφτό,
πες μου τι θες και τριγυρίζεις στα σαλόνια
με κάποια που `χει πορτοφόλι φουσκωτό.

Εγώ δε σου `ταξα παλάτια και σάλονια,
μα τα φορώ πιο αντρικά τα παντελόνια.

Εσύ που λες πως θα `σαι πάντα ο άνθρωπός μου
και η αγάπη μας θα ζήσει μια ζωή
κι όμως ποτέ, ποτέ δεν ήσουνα δικός μου,
είσαι μονάχα ένας καφές μου το πρωί.

Εγώ δε σου `ταξα παλάτια και σάλονια,
μα τα φορώ πιο αντρικά τα παντελόνια.