Όλα κοιμούνται κι όλα σβήνουν,
ο Έσπερος παλεύει μόνος
κι όλα μ’ αφήνουν πως μ’ αφήνουν
και μόνο δεν μ’ αφήνει ο πόνος.

Τα ρόδα κόκκινα αναμμένα,
ξεφτίζουν στ’ ουρανού την άχνα,
σαν απ’ το αίμα μου βγαλμένα,
που πλημμυρίζει μου τα σπλάχνα.