Κι είπα:
Το ξέρω, ναι που κι οι Θεοί σου,
οι Ολύμπιοι χθόνιο τώρα γίνανε θεμέλιο,
γιατί τους θάψαμε βαθιά βαθιά, να μην τους βρουν οι ξένοι.
Και το θεμέλιο διπλό στέριωσε κι᾿ ετριπλοστέριωσε
όλο μ᾿ όσα οι οχτροί μας κόκαλα σωριάσανε από πάνω...
κι᾿ ακόμα ξέρω πως για τις σπονδές και το τάμα
του νέου Ναού π᾿ ονειρευτήκαμε γιὰ σένα, Ελλάδα,
μέρες και νύχτες τόσα αδέλφια σφάχτηκαν ανάμεσά τους,
όσα δὲ σφάχτηκαν αρνιά ποτέ για Πάσχα...