Να `μουν λέει συννεφάκι
να γυρνώ στον ουρανό
να έχω φίλο τ’ αεράκι
κι αδελφό μου το θεό.

Την αυγή να κοκκινίζω
να πενθώ το δειλινό
κι όταν πίνω να δακρύζω
και να κλαίω όταν πονώ.

Μα τα σύννεφα περνάνε
σαν καράβια στ’ ανοιχτά
με μαντήλια χαιρετάνε
και μου στέλνουνε φιλιά.

Να `μουνα ψιλή βροχούλα
πάνω στην ξερή τη γη
να `χω σώμα και ψυχούλα
και να φεύγω την αυγή.

Τους φτωχούς να ψιχαλίζω
με δροσιά σαν αγιασμό
και τους τσίγκους να γυαλίζω
στο μικρό καταυλισμό.

Μα εδώ στην Ιπποκράτους
στο μπαλκόνι μου μπροστά
μου απλώνουν τα φτερά τους
δυο αρχάγγελοι κρυφά.