Κρυφτήκανε τ ́ άστρα που με μαλώναν,
όταν τραγουδούσα τον πόνο μου∙
ζυγώναν και φέγγαν το δρόμο μου
και που να πω τώρα τον πόνο μου;

Φεγγάρι δε βγήκες να κάνεις βόλτα
κι έχει η αγάπη μου κλειστή την πόρτα
και στέκομαι ώρα έξω στον κήπο,
παρακαλώ έβγα να κάνεις κύκλο.

Tα μάγια πάρε και ήρθα απ ́τα ξένα,
να δω τα μάτια της τ’ αμυγδαλένια.
Στιγμή δε λησμόνησα τα φιλιά της,
βάλε με μέσα στην αγκαλιά της.