Πάντα μου κάνεις πείσματα
κι όλα σου τα χαρίσματα,
μια μου τα δίνεις, μια μου τα παίρνεις,
αλήθεια, πώς τα καταφέρνεις;

Είναι ψευτιά κι η ζήλεια σου,
γιατί, τα δυο τα χείλια σου
έχουνε πάρει και τη συνήθεια,
να μη μου λέν’ ποτέ αλήθεια.

Τι τα θες, τι τα γυρεύεις, δεν μ’ αγαπάς,
μέρα - νύχτα με παιδεύεις όπου κι αν πας,
λες, παντού, πως με λατρεύεις και με φιλάς,
κάνεις ότι με ζηλεύεις μα με γελάς.

Έλα, πες μου την αλήθεια, αν μ’ αγαπάς
κι αν για `μένα, μέσ’ στα στήθια, καρδιοχτυπάς,
το `χω νιώσει από καιρό και να μου κρυφτείς, μην πας,
τί τα θες, τι τα γυρεύεις, δεν μ’ αγαπάς.

Τι τα θες, τι τα γυρεύεις, δεν μ’ αγαπάς,
μέρα - νύχτα με παιδεύεις όπου κι αν πας,
λες, παντού, πως με λατρεύεις και με φιλάς,
κάνεις ότι με ζηλεύεις μα με γελάς.

Έλα, πες μου την αλήθεια, αν μ’ αγαπάς
κι αν για `μένα, μέσ’ στα στήθια, καρδιοχτυπάς,
το `χω νιώσει από καιρό και να μου κρυφτείς, μην πας,
τί τα θες, τι τα γυρεύεις, δεν μ’ αγαπάς.