Πέφτουν σαν βροχή κέρματα, πανό, φωνές και ψέματα
κι ούτε μια ψυχή να `ρθει να σε πλύνει απ’ τα αίματα.
Μέσα στα στενά βρήκαν τη ζωή σου και της ρίξανε
θύτης πουθενά άλλη μια φορά τας χείρας νίψανε.

Ο πιο ωραίος αγαπά και προσπερνά
ο πιο ωραίος δεν πεθαίνει και το αίμα τον ξυπνά
Βρίσκουν τα ρούχα του στον τάφο αδειανά.
Ο πιο ωραίος δεν πεθαίνει κι απ’ το αίμα ομορφαίνει.

Άδειες γειτονιές, σύρματα, φωτιές, συλλαλητήρια
κρέμονται οι γενιές πάνω σε τριάκοντα αργύρια
Στέγνωσε η φωνή, λάμες τριμματίζουνε την άνοιξη
δήθεν ταπεινοί, σφάζουν με βαμβάκι και κατάνυξη.